Het verhaal van
Melissa

Bij de moeder van Melissa werd op 62-jarige leeftijd dysfagie vastgesteld. Met Melissa's steun en humor om de dag van haar moeder op te vrolijken, blijft ze genieten van maaltijden met de familie.

Toen ik 40 jaar oud was, werd ik mantelzorger voor mijn moeder toen er bij haar dysfagie werd vastgesteld als gevolg van kanker.

Ik had geen idee wat er aan de hand was of waarom mijn moeder niet meer kon eten zoals vroeger. Etenstijd veranderde van een leuk familiemoment in een stressvolle situatie waarbij mijn moeder het voortdurend moeilijk had.

Ze was overstuur toen ze haar diagnose kreeg, dus ik wist dat ik haar er doorheen moest helpen. Ik besloot haar mantelzorger te worden en haar te steunen op deze reis, en ik deed mijn best om meer te weten te komen over dysfagie. Onze huisarts was geweldig en voorzag ons van veel verschillende bronnen en informatie. We hadden dus niet het gevoel dat we te weinig ondersteuning kregen.

Hoewel ik opgelucht was dat we eindelijk wisten hoe we haar konden helpen, realiseerde ik me niet hoezeer dit ons dagelijks leven zou beïnvloeden.

Eten met dysfagie

Door dysfagie heeft mijn moeder vooral moeite om gewone voeding te eten en dunne vloeistoffen te drinken. Ik heb haar maaltijden dus moeten aanpassen. Een van haar favoriete gerechten is 'hachis parmentier' (Franse gehackt schotel), maar ik probeer haar altijd gevarieerd te laten eten — niemand wil elke dag hetzelfde voorgeschoteld krijgen!

Mijn moeder en ik hebben sinds haar diagnose enkele uitdagingen gekend. Ze voelt zich van mij afhankelijk voor het bereiden van haar eten en drinken en dat vond ze het lastigst. Ik probeer altijd een lach op haar gezicht te toveren door haar te vertellen dat ze moet doen alsof ze in een B&B verblijft waar ze zelf kiest wat ze morgen wil eten en drinken en nooit hoeft te betalen. We hebben gemerkt dat een vleugje humor gedurende de dag haar helpt zich beter te voelen over haar diagnose.

Meer aandacht

Ik denk dat te weinig mensen weten wat dysfagie is. Hoe meer we erover praten, hoe meer de stoornis geaccepteerd zal worden.

Mijn moeder gaat nog steeds graag uit eten en ik wil niet dat haar diagnose haar tegenhoudt. Ze neemt haar eigen shakes mee naar het restaurant, maar dat is iets waar niet alle mensen met dysfagie zich prettig bij zullen voelen.

Maar met meer bewustmaking en steun kunnen we toewerken naar een maatschappij die begrijpt dat niet ieders dieet en manier van eten hetzelfde zijn.

Kom dus meer te weten over dysfagie en wees niet bang om erover te praten. Dit zorgt ervoor dat anderen zoals mijn moeder, en mogelijk een van uw eigen dierbaren, zich minder ontmoedigd voelen als bij hen dysfagie wordt vastgesteld.  

Nu ik voor mijn moeder heb gezorgd, realiseer ik me dat het hebben van dysfagie betekent dat elke dag anders is. Het kan zijn dat je dierbare de ene dag wel iets kan eten en de volgende dag niet.

Het draait allemaal om aanpassen en rustig blijven — morgen is er altijd een nieuwe dag.